Дай, Бог, коб за год дождалі,
ды й зноў выпівалі.
Водка горка, але пьюць, замужэм не добрэ, але йдуць!
Дай, Бог, коб за год дождалі,
ды й зноў выпівалі.
Водка горка, але пьюць, замужэм не добрэ, але йдуць!
па сацыяльна-эканамічным развіцці вёскі
насельніцтва вёскі
аб нараджэннях, шлюбах і пахаваннях у Ільінскай царкве
аб салдатах, загінуўшых і прапаўшых без вестак у гады ВАВ, удзельніках вайны, партызанах, забітых і вывезеных у Германію мірных жыхарах
| | Вёска Велямічы знаходзіцца ў Столінскім раёне Брэсцкай вобласці. Упершыню ўспамінаецца ў пісьмовых крыніцах у 1392 годзе, калі князь Іван Фёдаравіч Яраславіч падараваў дзве землі "Рудніцу" і "Ерамееўскую" Лявону Ранцэвічу за тое, што ён уратаваў князя падчас палявання на тура. Звесткі аб гэтым маюцца ў кнізе "Рэвізія пушч і пераходыў звярыных былога Вялікага Княства Літоўскага" 1867 г. |
| Хоць і першыя упамінанні вёскі адносяцца на 1392 году, археолагі лічаць, што вёска унікла пранамсі на 1500 год раней. Яшчэ ў І ст. да н.э. па суседству з вёскай існаваў комплекс паселішчаў і могільнікаў "Велямічы" Артэфакты, знойдзеныя пры раскомпках гэтага комплексу лічацца эталоннымі для зарубінецкай культуры і зберагаюцца навад у Эрмітажы | |
| | Існуе некалькі гіпотэз аб паходжанні назвы вёскі. Згодна першай зямля належала яўрэю Велему, таму ў яго гонар і назвалі вёску. Легенда другая, княжацкая. Давыд-Гарадоцкі князь часта чуў мычанне кароў за балотам на поўдзень ад Давыд-Гарадка. На жыхароў пачалі казалі: "Ад туль, дзе вельмі мыча". Трэцяя легенда звязана з сезоннымі з'явамі прыроды. Вёску ня рэдка залівала адталай вадой. Каровам не было дзе пасвіцца, усё было затоплена. Жывёлы моцна мыкалі. Усе казалі: "Сяло, якое вельмі мочыць". |
| Царкоўнае жыццё на гэтых землях пачынаецца з XVI стагоддзя. Першая згадка аб існаванні царквы ў Велямічах адносіцца да 1559 года. У царкоўных дакументах Мінскай епархіі ёсць пацверджанне, што ў 1724 годзе у в. Велямічы была пабудавана драўляная Ільінская царква. яна была карабельнай формы з трыма купаламі, дашчатым дахам, адным уваходам і дзвух яруснымі вокнамі. На тэрыторыі прыхода знаходзілася 2 могілак і адна прыпісная царква. У прыход уваходзілі в. Велямічы і аколіца Альпень. | |
| | У розны час вёскай валодалі шляхціцы Ляшкевічы, Ранцэвічы, Шпакоўскія, Бруцкія, Зелянкевічы, Масла, Васілевічы і іншыя. |
| Старынныя палескія песні ў выкананні калектыва з вёскі Велямічы гучалі ў многіх краінах У 1981 годзе ў свет выходзіць грампласцінка "Musical Folklore of the Byelorussian Polessye. Musical atlas". Міжнародны інстытут музыкавядзення спецыяльна для калекцыі ЮНЭСКА працаваў з беларускімі спевакамі і калектывамі і запісаў 34 трэкі, адным з якіх была жніўная песня "Ой наш пан баран, не пускае ж домов зарань" у выкананні Кацярыны Дорах, жыхаркі вёскі Велямічы. | |
| | Першая згадка пра царкоўна-прыходскую школу адносіцца да 23 снежня 1875 года. У «Ведамасці аб стане прыходскіх школ, якія знаходзяцца ў ведамстве благачыні 3 акругі» Веляміцкая царкоўна-прыходская школа значыцца пад нумарам 4. Указана колькасць навучэнцаў: 21 юнак. У школе навучаліся «чытанню па азбуках і вывучалі Св. гісторыю». З 1934 года ў вёсцы дзейнічае польская пачатковая школа, а з 1939 - савецкая школа |
| У гады Вялікай Айчыннай вайны вёска была акупавана з ліпеня 1941 па ліпень 1944 года. За гады вайны ў вёсцы забіта па меньшай меры 35 жыхароў, вёска спалена ў 1943 годзе. | |
