Паводле «Рэвізіі пушч і пераходаў звярыных ВКЛ», складзенай у 1559 годзе, разам са святарамі Свята-Уваскрасенскай, Свята-Мікалаеўскай і Свята-Казьмадзям'янаўскай цэркваў Давыд-Гарадка святар Васіль Веляміцкі паведамляў, што пад час татарскага набегу страчаны фуднат на царкву.
Дадзеныя звесткі даюць падставу сцвярджаць, што праваслаўная царква ў Велямічах існавала да 1559 года. У XVI ст. Веляміцкая царква ўваходзіла ў Гарадзецкае благачынне.

У царкоўных дакументах Мінскай епархіі ёсць пацверджанне, што ў 1724 годзе у в. Велямічы была пабудавана драўляная Ільінская царква. яна была карабельнай формы з трыма купаламі, дашчатым дахам, адным уваходам і дзвух яруснымі вокнамі. Падлога і столь драўляныя. Плошча царквы складала 25 сажань. Храм не абаграваўся. У 1879 годзе храм адрамантавалі. Іканастас быў зроблены з дошак і меў 32 абразы размешчаныя ў чатыры “паверхі”. Мелася званіца ў якой было чатыры званы. Першы - 1 пуд, другі - 3 пуды, трэці - 6 пудоў, чацвёрты - 10 пудоў. Да прыходу адносіліся 2 могілак і адна прыпісная царква. У прыход уваходзілі в. Велямічы і аколіца Альпень.

Першая згадка пра Веляміцкую царкоўна-прыходскую школу датуецца у дакументах 23 снежня 1875 годам. У «Ведамасці аб стане царкоўна-прыхоцкіх школ, якія знаходзіліся ў веданні благачыння 3 акругі» Веляміцкая царкоўна-прыходская школа значыцца пад нумарам 4. Пазначана колькасць навучэнцаў: 21 юнак і ні адной дзяўчыны. Навучаліся: «чытанню па азбуках і вывучалі свяшчэнную гісторыю». У ведамасці аб царкоўна-прыхоцкіх школах за 1880 год за нумарам 177 значыцца Веляміцкае царкоўна-прыходскае вучылішча Мазырскага павета з колькасцю навучэнцаў 22 вучні. Стан будынку – не здавальняючы, настаўнікі нядобрасумленна ставяцца да сваіх абавязкаў». У школьным лістку пачатковай царкоўнай школы значыцца, што школа наведвалася павятовым назіральнікам 15.02.1911 г.

Веляміцкі некропаль існуе "ад незапамятных часоў" - так характарызуюцца могілкі ў польскіх спісах 1924 года. На той час яны займалі плошчу ў 1 дзесяціну і размяшчаліся на пясчаным пагорку у 1 км ад вясковых хат. На 1924 год на могілках налічвалася каля 1200 пахаванняў, яны былі агароджаныя драўляным парканам, мелася "трупярня" - хутчэй за ўсё маецца на ўвазе каталіцкая капліца Атольчыцкага прыхода, аб якой паведамляе геаграфічны слоўнік Каралеўства Польскага у 1893 годзе.

• "Апошні шлях. Жыццё да і пасля" - артыкул А.Гушча.
• "Погребальный обряд на Полесье в ХХ веке" - артыкул А.Слуцкага
• "Жыдоўскія" могілкі ў Велямічах" - пост у ВК

Настаяцелем прыходу з 1914 года быў Мікалай Юнацкевіч. З 1923 псаломшчыкам быў І. Курнілеўскі.
Пасля абвяшчэння Берасцейская царкоўнай уніі ў кастрычніку 1596 на царкоўным саборы ў Свята-Мікалаеўскай царкве г. Брэста частка праваслаўных цэркваў перайшлі ва ўніяцтва. Так напрыклад у ХХ ст. у в. Альпень была ўтворана ўніяцкая парафія, у выніку чаго ва ўніяцтва перайшло больш за 200 чалавек. Царква з'яўлялася прыпісной да Аздаміцкага прыходу. Скарастаўшыся тым, што ў прыходзе адсутнічае святар, сюды прыбыў уніяцкі святар Вацлаў Аношка, які выдаваў сябе за праваслаўнага святара ўсходняга абраду і пачаў насаджаць сярод насельніцтва ўнію. Гэты святар усімі магчымымі сродкамі (частаванне гарэлкай, цукеркамі) і абяцанкамі сабраў подпісы мясцовага насельніцтва з прашэннем аб пераходзе ў унію. Патрэбна адзначыць, што падрыўная дзейнасць уніяцкага святара сярод веруючых скончылася толькі тады, калі на прыход прыслалі іераманаха Неафіта (Грышчука). Ён змог наладзіць царкоўнае жыццё і арганізаваў брацтва прападобнага Іова, ігумена Пачаеўскага. Гэта дапамагло прадухіліць пераход паствы ў унію.

Польская газета Dziennik bydgoski ад 12 ліпеня 1931 года паведамляе пра крадзёж у царкве.
"Святакрадства.
Брэст на Бугу. Царква ў сяле Велямічы, павета Столінскага, праз выбітую аконную раму забраліся невядомыя зламыснікі, якія выкралі скарбонку, 2 паціры і нож для нарэзкі [прасфор] для прычаснікаў. Спалохаўшыся наглядчыка царквы, яны ўцяклі, кінуўшы кубак. Нягледзячы на неадкладны пераслед, вінаватыя ў кашчунстьве не былі раскрыты."

З 1953 года святаром Свята-Ільінскай царквы быў Якаў Рыгоравіч Каляда. Нарадзіўся ён у 1919 годзе ў в. Рубель, сын бедных сялян. У вёсцы Велямічы, дзе бацька Якава быў другім святаром і рэгентам, ён развіў бурную харавую дзейнасць. Стаўшы ў 1954 г. настаяцелем Св.-Іллінскай царквы, заняткі з хорам не пакінуў. У хоры Веляміцкай царквы спявалі каля 60 чалавек, як жанчыны, так і мужчыны. На набажэнстве кіраваў хорам псаломшчык А. М. Ранцэвіч. Захаваўся рукапісны зборнік свяшчэнніка Якава, які па сенняшні дзень захоўваецца ў яго сына, пратаіерэя М. Каляды, настаяцеля царквы ў г. Віцебску. У зборніку запісаны музычныя творы самога а. Якава на вершы вядомых паэтаў і на яго ўласныя вершы. У зборніку 74 розныя па зместу песні: пакутныя, разважанні на біблейскую тэму, святочныя і інш. Нягледзячы на тое, што запіс песен каліграфічны, праспяваць іх цяжка, а часам немагчыма. Якаў Каляда самастойна вывучыўшы нотную грамату і нават танальную сістэму, не навучыўся запісаць нотамі тое, што чуў ці сам спяваў. Таму прайграць напеў, гледзячы на тэкст могуць толькі тыя, хто чуў гэтыя песні ў арыгінале.

Каля храма знаходзіцца незвычайны знак - хутчэй за ўсё гэта пункт (рэпер) геадэзічнай сеткі пад нумарам 1145. Прыналежнасць яго геадэзічнай сеткі Беларусі - вялікае пытанне, а вось як геадэзічны пунк Польшчы, устаноўлены ў 1921-1939 гг. ён выглядае значна праўдападобна.